Ein kveld kom det smygande til meg dette ordet,
ord.
Det kviskra meg inn i søvnen, og kom ut att like heilt neste dag.
Vi er ingenting utan ord.
Utan ord er vi når vi ingenting har å seie.
Mektige ord er meir enn berre ord.
Desse orda kjem helst frå slike utan makt.
Kloke ord er som duskregn.
Dogg som dryp frå ei nysprungen rose ein grytidleg morgon om hausten.
Store ord kan fort bli for store.
Dei veks og veks og veltar til slutt over deg.
Du kan vikle deg inn i tomme ord.
I edderkoppnettet der du er flua.
Enden tar deg før du veit ordet av det.
Harde ord dundrar mot sjela.
Gjer skalet hardare – færre slepp inn.
Mjuke ord er nyfødde kattungar som dier mora
Lodne og varme å ta på.
Vanskeleg å rive seg laus frå.
At det går troll i ord fins ikkje på ekte.
Det skjer berre i eventyr.
Nettrolla er større enn nokon gong.
Gjetord kan vere noko stort.
Englar som syng og spelar basun for gjetarar på marka.
Ord som aldri blir gløymde.
Å ha godt ord på seg kan snu.
Å ha feil ord på seg snur ikkje like raskt.
Ord for fred kan bli til ord for krig.
Polarkrig.
Små barn likar best fred.
Og dei sjuke og gamle.
Og dei unge som skal leve lenge.
Alle dei som ikkje er øydelagt inni,
dei blir brukt til bensin på bålet.
Siste ord er ikkje sagt.
